وله ایضا

ای دل انصاف ده که چون نبود		دور از جور خویش شرمنده
کز پی هم ز گلشن سادات		سه همایون درخت افکنده
اول آن نونهال گلشن جان		که شدی مرده از دمش زنده
گل باغ صفا صفی‌الدین		که رخش بر سمن زدی خنده
پس ضیای زمان و شمس زمین		آن دو نخل بلند و زیبنده
که شد اسباب عیش خرد و بزرگ		از غم فوتشان پراکنده
چون به آئین جد و باب شدند		جنت آرا به ذات فرخنده
تا دو تاریخ آشکار شود		این دو مصراع سزد از بنده
دور از بوستان مصطفوی		یک نهال و دو نخل افکنده