ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی

ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی		فریاد! کز فراق روانم بسوختی
در بوته‌ی بلا تن زارم گداختی		در آتش عنا دل و جانم بسوختی
دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا		لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟
می‌سوزیم درون و تو در وی نشسته‌ای		پیدا نمی‌شود، که نهانم بسوختی
زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیده‌ای؟		ز اندیشه‌ی فراق چنانم بسوختی
سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود		آتش زدی و سود و زیانم بسوختی
تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟		کز آه سوزناک زیانم بسوختی
بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم		چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی
تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده		کامم گداختی و زبانم بسوختی