رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت

رخت تمکین مرا عشق به یک بار بسوخت		آتشم در جگر خسته شد و زار بسوخت
بنشستم که: نویسم سخن عشق و ز دل		شعله‌ای در قلم افتاد، که طومار بسوخت
دل یاران، تو نگفتی که بسوزد بر یار؟		ما خود آن یار ندیدیم که بر یار بسوخت
چاره جز سوختن و ساختنم نیست کنون		کاندکی کرد مرا چاره و بسیار بسوخت
گر ببینی تو طبیب دل مجروح مرا		گو: گذر کن تو بدین گوشه که بیمار بسوخت
گفتم: از باغ رخش تازه گلی باز کنم		نور رویش جگرم را بتر از خار بسوخت
سخن سوختن عشقت اگر باور نیست		ز اوحدی پرس، که بیچاره درین کار بسوخت