آنکه میخواست مرا بیدل و بی‌یار شده

آنکه میخواست مرا بیدل و بی‌یار شده		زود بینم چو خودش عاشق و غمخوار شده
اثری هم بکند زود یقین، می‌دانم		گریه های شب این دیده‌ی بیدار شده
مددی نیست که دیگر به منش باز آرد		آن ز پیش من دل خسته به آزار شده
ای رفیقان سفر، گر سر رفتن دارید		همتی با من محبوس گرفتار شده
جان فدا کرده و چون باد هوا گشته سبک		دل به غم داده و چون خاک زمین خوار شده
از غم آن تن همچون سمن و روی چو گل		گل گیتی همه در دیده‌ی من خار شده
خرقه پوشیدنم از عشق چرا دارد باز؟		من بسوزانمش این خرقه‌ی زنار شده
نظری بر من و بر درد من و زاری من		ای به هجران تو من زارتر از زار شده
کار عشق تو بلاییست نبینی آخر؟		اوحدی را چو من اندر سر این کار شده