زمستان ز مستان نبیند زبونی

زمستان ز مستان نبیند زبونی		و گر خود بلا بارد از ابر خونی
زمستان بهاریست آنجاکه باشد		شراب ارغوانی، سماع ارغنونی
ز شر زمستان شرابت رهاند		و گر خود به فضل و هنر ذوفنونی
چو بادی برآید دمی باده درکش		ز آتش چه کم؟ باده آر از کنونی
از آن حلقه شد پشتت از باد سرما		که از حلقه‌ی می‌پرستان برونی
گر آزاد مردی تو و دین رندان		به دونان رها کن خسیسی و دونی
تو ای زاهد خشک، هم ساغر نو		فرو کش به شادی که در هان و هونی
نگه کن که چونست احوال و آنگه		بخور باده‌ای چند و بنگر که چونی؟
دل آهنین را دوایی ده از می		که مانند سیمابی از بی‌سکونی
به یک حال بر بیستان خویشتن را		گر از باستانی ور از بیستونی
ز سر دل اوحدی دور باشی		چو ذوقی نباشد ترا اندرونی