غزل

مشو عاشق، که جانت را بسوزد		غم عشق استخوانت را بسوزد
تو آتش میزنی در خرمن خویش		ندانی این و آنت را بسوزد
مخور خوبان آتش خوی را غم		که روزی خان ومانت را بسوزد
ز دیده اشک خون چندین مباران		که ترسم دیدگانت را بسوزد
چه سود آنگاه پنهان کردن عشق		که پیدا و نهانت را بسوزد؟
ز لعلم چاشنی جستی به بوسه		نترسیدی دهانت را بسوزد؟
مبر نام من، ار نه با رخ خویش		بگویم تا: زبانت را بسوزد
اگر هجرم وجودت را بکاهد		وگر مهرم روانت را بسوزد