جمعه, ۱۰ فروردین, ۱۴۰۳ / 29 March, 2024
مجله ویستا

شامش از صبح فروزنده درآویخته است


شامش از صبح فروزنده درآویخته است    شبش از چشمه‌ی خورشید برانگیخته است
گوئیا آنک گلستان رخش می‌آراست    سنبل افشانده و بر برگ سمن ریخته است
یا نه مشاطه ز بیخویشتنی گرد عبیر    گرد آئینه چینش بخطا بیخته است
تا چه دیدست که آن سنبل گل‌فرسا را    دستها بسته و از سرو درآویخته است
نتوان در خم ابروی سیاهش پیوست    آنک پیوند من سوخته بگسیخته است
تا زدی در دل من خیمه باقبال غمت    شادی از جان من غمزده بگریخته است
جان خواجو ز غبار قدمت خالی نیست    زانک با خاک سر کوت برآمیخته است


همچنین مشاهده کنید