ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست

ترا که نرگس مخمور و زلف مهپوشست		وفا و عهد قدیمت مگر فراموشست
ز شور زلف تو دوشم شبی دراز گذشت		اگر چه زلف سیاهت زیادت از دوشست
بقصد خون دل من کمان ابرو را		کشیده چشم تو پیوسته تا بناگوشست
ز تیره غمزه‌ی عاشق کش تو ایمن نیست		و گرنه هندوی زلفت چرا زره پوشست
کنار سبزه‌ی سیراب و طرف جوی مجوی		ترا که سبزه براطراف چشمه‌ی نوشست
چگونه گوش توان کرد پند صاحب هوش		مرا که قول مغنی هنوز در گوشست
حدیث حسن بهاران ز هوشیاران پرس		چرا که بلبل بیچاره مست و مدهوشست
زبان سوسن آزاد بین که هست دراز		ولیک برخی آزاده‌ئی که خاموشست
دو چشم آهوی شیرافکنش نگر خواجو		که همچو بخت تو در عین خواب خرگوشست