در شب زلف تو مهتابی خوشست

در شب زلف تو مهتابی خوشست		در لب لعل تو جلایی خوشست
پیش گیسویت شبستانی نکوست		طاق ابروی تو محرابی خوشست
حلقه‌ی زلف کمند آسای تو		چنبری دلبند و قلابی خوشست
پیش رویت شمع تا چند ایستد		گو دمی بنشین که مهتابی خوشست
گر دلم در تاب رفت از طره‌ات		طیره نتوان شد که آن تابی خوشست
آتش رویت که آب گل بریخت		در سواد چشم من آبی خوشست
مردم چشمم که در خون غرقه شد		دمبدم گوید که غرقابی خوشست
بردر میخانه خوانم درس عشق		زانکه باب عاشقی با بی خوشست
بخت خواجو همچو چشم مست تو		روزگاری شد که در خوابی خوشست