اسیر قید محبت ز جان نیندیشد

اسیر قید محبت ز جان نیندیشد		قتیل ضربت عشق از سنان نیندیشد
غریق بحر مودت ز سیل نگریزد		حریق آتش مهر از دخان نیندیشد
شکار دانه‌ی هستی ز دام سر نکشد		مقیم خانه‌ی رندی ز خان نیندیشد
ز های و هوی رقیبان چه غم که شبرو عشق		ز های و هوی سگ پاسبان نیندیشد
گرم تو صید شوی گو حسود جان میده		که گرگ چو بره برد از شبان نیندیشد
چو گل نقاب برافکند بلبل سحری		فغان برآرد و از باغبان نیندیشد
ز نوک ناوک چشمت چه غم که در صف عشق		کسی سپه شکند کو ز جان نیندیشد
ترا که غارت دل می‌کنی چه غم ز کسی		که هر که ره زند از کاروان نیندیشد
کرا به جان جهان دسترس بود هیهات		مگر کسی که ز جان و جهان نیندیشد
نسیم باد صبا چون بگل در آویزد		ز شور بلبل فریاد خوان نیندیشد
چه سست مهر طبیبی که درد خواجو را		دوا تواند و زان ناتوان نیندیشد