یارش نتوان گفت که از یار بنالد

یارش نتوان گفت که از یار بنالد		واندل نبود کز غم دلدار بنالد
گر بند نهد دشمن و گر پند دهد دوست		مشتاق گل آن نیست که از خار بنالد
چون یار بدست آیدت از غیر چه نالی		کان یار نباشد که ز اغیار بنالد
هر سوخته دلرا که زند لاف انا الحق		نبود سر یار ار ز سر دار بنالد
در وصل حرم کی رسد آنکو ز حرامی		در بادیه و وادی خونخوار بنالد
عیبی نبود گر ز جفای تو بنالم		بیمار هر آئینه ز تیمار بنالد
بر گریه‌ی من ساغر می گرم بگرید		وز زاری من چنگ سحر زار بنالد
دل در سر زلفت بفغان آمد و رنجور		دوری نبود گر بشب تار بنالد
خواجو چو درین کار نداری سر انکار		آنرا مکن اقرار کز انکار بنالد