بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور

بیار باده که شب ظلمتست و شاهد نور		شراب کوثر و مجلس بهشت و ساقی حور
کمینه خادمه‌ی بزمگاه ماست نشاط		کهینه خادم خلوتسرای ماست سرور
معطرست دماغ معاشران ز بخار		معنبرست مشام صبوحیان ز بخور
ببند خادم ایوان در سراچه که ما		بدوست مشتغلیم و ز غیر دوست نفور
ز نور عشق برافروز شمع منظر دل		به حکم آنکه مه از مهر می‌پذیرد نور
دلی که همدم مرغان لن ترانی نیست		کجا بگوش وی آید صفیر طایر طور
مرا ز میکده پرهیز کردن اولیتر		که گفته‌اند بپرهیز به شود رنجور
ولی چنین که منم بیخود از شراب الست		بهوش باز نیایم مگر بروز نشور
ز شکر تو مرا صبر به که شیرینی		طبیب منع کند از طبیعت محرور
ولی ز لعل تو صبرم خلاف امکانست		که می پرست نباشد ز جام باده صبور
فروغ چهره‌ات از تاب طره پنداری		که آفتاب شود طالع از شب دیجور
چه دور باشد ارت ذره ئی نباشد مهر		که ماه چارده دایم ز مهر باشد دور
به روی همنفسی خوش بود نظر ور نی		ز ناظری چه تمتع که نبودش منظور
ز جام عشق تو خواجو چنین که مست افتاد		بروز حشر سر از خاک برکند مخمور