امروز که من عاشق و دیوانه و مستم

امروز که من عاشق و دیوانه و مستم		کس نیست که گیرد بشرابی دو سه دستم
ای لعبت ساقی بده آن باده‌ی باقی		تا باده پرستی کنم و خود نپرستم
با خود چو دمی خش ننشستم بهمه عمر		برخاستم از بند خود و خوش بنشستم
گر بیدل و دینم چه بود چاره چو اینم		ور عاشق و مستم چه توان کرد چو هستم
می‌برد دلم نرگس مخمورش و می‌گفت		کای همنفسان عیب مگیرید که مستم
رفتی و مرا برسرآتش بنشاندی		باز آی که از دست تو برخاک نشستم
چون حلقه‌ی گیسوی تو از هم بگشودم		از کفر سر زلف تو زنار ببستم
در چنبر گردون ز دمی چنگ بلاغت		با این همه از چنبر زلف تو نجستم
تا در عقب پیر خرابات نرفتم		از درد سر و محنت خواجو بنرستم