ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم

ترا که گنج گشودی ز زخم مار چه غم		چو شاخ گل بکف آید ز نوک خار چه غم
اگر هزار فغان کرده است بلبل مست		چو غنچه پرده بر اندازد از هزار چه غم
معاشری که مدام از قدح گزیرش نیست		چو می ز جام فرح نوشد از خمار چه غم
در آنزمان که شود وصل معنوی حاصل		بصورت ار نشوی زائر مزار چه غم
میان لیلی و مجنون چو قرب جانی هست		اگر چنانکه بود دوری دیار چه غم
ز روزگار میندیش و کار خویش بساز		چو روزگار برآمد ز روزگار چه غم
بزیر بار غم ار پست گشته‌ام غم نیست		مرا که ترک شتر کرده‌ام ز بار چه غم
ترا چه غم بود از درد ما که سلطان را		ز رنج خاطر درویش دلفگار چه غم
درین میان که گرفتار عشق شد خواجو		گرش مراد نهد چرخ در کنار چه غم