ببوستان می گل بوی لاله گون مستان

ببوستان می گل بوی لاله گون مستان		مگر ز دست سمن عارضان پردستان
جهان ز عمر تو چون داد خویش می گیرد		تو نیز کام دل از لذت جهان بستان
کنونکه فصل بهاران رسید و موسم گل		خوشا نواحی یزد و نسیم اهرستان
چه نکهتست مگر بوی دوستانست این		چه منزلست مگر طرف بوستانست آن
منم جدا شده از یار و منقطع ز دیار		چو بلبلان چمن دور مانده از بستان
سفر گزیدم و بسیار خون دل خوردم		چودر مصیبت سهراب رستم دستان
باختیار کسی هرگز اختیار کند		جرون و تشنگی و باد گرم و تابستان
مکن ملامت خواجو که عاقلان نکنند		ز بیم حکم قضا اعتراض برمستان