خرم دل آن کس که ز بستان تو آید

خرم دل آن کس که ز بستان تو آید		گل در بغل از گشت گلستان تو آید
ما با لب تفسیده ره بادیه رفتیم		خوش آنکه ز سرچشمه‌ی حیوان تو آید
خوش می‌گذری غنچه گشای چمن کیست		این باد که از جنبش دامان تو آید
بر مائده‌ی خلد خورانم همه خونم		رشک مگسی کان ز سر خوان تو آید
گو ماتم خود دار و به نظاره قدم نه		آنکس که به راه سر میدان تو آید
سر لشکر هر فتنه که آید پی جانی		تازان ز ره عرصه‌ی جولان تو آید
وحشی مرض عشق کشد چاره گران را		بیچاره طبیبی که به درمان تو آید