عشق کو تا شحنه‌ی حسرت به زندانم کشد

عشق کو تا شحنه‌ی حسرت به زندانم کشد		انتقال عهد فارغ بالی از جانم کشد
بر در میخانه من خواهم که آید غمزه مست		گه میانم گیرد و گاهی گریبانم کشد
پر نگاهی کو که چون بر دل گشاید تیر ناز		از پی هم سد نگه تازد که پیکانم کشد
سرمه‌ای خواهم که جز یک رو نبینم ، عشق کو		تا به میل آتشین در چشم گریانم کشد
گلشن شوقی هوس دارم که رضوان از بهشت		بر در باغ آید و سوی گلستانم کشد
وعده گاهی کو که چون نومید برخیزم ز وصل		دست امید وفای وعده دامانم کشد
در کدامین چشم جویم آن نگاه بردگی		کاشکارا گویدم برخیز و پنهانم کشد
آن غزالی را که وحشی خواهد ار واقع شود		دهر بس نیت که از طبع غزلخوانم کشد