مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل

مرا رسد که برآرم هزار ناله چو بلبل		که احتمال ندارم ز دوستان ورقی گل
خبر برید به بلبل که عهد می‌شکند گل		تو نیز اگر بتوانی ببند بار تحول
اما اخالص ودی الم اراعک جهدی		فکیف تنقض عهدی و فیم تهجرنی قل
اگر چه مالک رقی و پادشاه به حقی		همت حلال نباشد ز خون بنده تغافل
من المبلغ عنی الی معذب قلبی		اذا جرحت فادی بسیف لحظک فاقتل
تو آن کمند نداری که من خلاص بیابم		اسیر ماندم و درمان تحملست و تذلل
لا وضحن بسری و لو تهتک ستری		اذا لا حبه ترضی دع اللوائم تعذل
وفا و عهد مودت میان اهل ارادت		نه چون بقای شکوفست و عشقبازی بلبل
تمیل بین یدینا و لا تمیل الینا		لقد شددت علینا الام تعقد فاحلل
مرا که چشم ارادت به روی و موی تو باشد		دلیل صدق نباشد نظر به لاله و سنبل
فتات شعرک مسک ان اتخذت عبیرا		و حشو ثوبک ورد و طیب فیک قرنفل
تو خود تأمل سعدی نمی‌کنی که ببینی		که هیچ بار ندیدت که سیر شد ز تأمل