چون خراباتی نباشد زاهدی

چون خراباتی نباشد زاهدی		کش به شب از در درآید شاهدی
محتسب گو تا ببیند روی دوست		همچو محرابی و من چون عابدی
چون من آب زندگانی یافتم		غم نباشد گر بمیرد حاسدی
آن چه ما را در دلست از سوز عشق		می‌نشاید گفت با هر باردی
دوستان گیرند و دلداران ولیک		مهربان نشناسد الا واحدی
از تو روحانیترم در پیش دل		نگذرد شب‌های خلوت واردی
خانه‌ای در کوی درویشان بگیر		تا نماند در محلت زاهدی
گر دلی داری و دلبندیت نیست		پس چه فرق از ناطقی تا جامدی
گر به خدمت قایمی خواهی منم		ور نمی‌خواهی به حسرت قاعدی
سعدیا گر روزگارت می‌کشد		گو بکش بر دست سیمین ساعدی