حکایت در شناختن دوست و دشمن را

شنیدم که دارای فرخ تبار		ز لشکر جدا ماند روز شکار
دوان آمدش گله‌بانی به پیش		بدل گفت دارای فرخنده کیش
مگر دشمن است این که آمد به جنگ		ز دورش بدوزم به تیر خدنگ
کمان کیانی به زه راست کرد		به یک دم وجودش عدم خواست کرد
بگفت ای خداوند ایران و تور		که چشم بد از روزگار تو دور
من آنم که اسبان شه پرورم		به خدمت بدین مرغزار اندرم
ملک را دل رفته آمد بجای		بخندید و گفت: ای نکوهیده رای
تو را یاوری کرد فرخ سروش		وگر نه زه آورده بودم به گوش
نگهبان مرعی بخندید و گفت:		نصحیت ز منعم نباید نهفت
نه تدبیر محمود و رای نکوست		که دشمن نداند شهنشه ز دوست
چنان است در مهتری شرط زیست		که هر کهتری را بدانی که کیست
مرا بارها در حضر دیده‌ای		ز خیل و چراگاه پرسیده‌ای
کنونت به مهر آمدم پیشباز		نمی‌دانیم از بداندیش باز
توانم من، ای نامور شهریار		که اسبی برون آرم از صد هزار
مرا گله‌بانی به عقل است و رای		تو هم گله‌ی خویش داری، بپای
در آن تخت و ملک از خلل غم بود		که تدبیر شاه از شبان کم بود