بیفکن خیمه تا محمل برانند

بیفکن خیمه تا محمل برانند		که همراهان این عالم روانند
زن و فرزند و خویش و یار و پیوند		برادر خواندگان کاروانند
نباید ستن اندر صحبتی دل		که بی ایشان بمانی یا بمانند
نه اول خاک بودست آدمیزاد		به آخر چون بیندیشی همانند
پس آن بهتر که اول و آخر خویش		بیندیشند و قدر خود بدانند
زمین چندی بخورد از خلق و چندی		هنوز از کبر سر بر آسمانند
یکی بر تربتی فریاد می‌خواند		که اینان پادشاهان جهانند
بگفتم تخته‌ای بر کن ز گوری		ببین تا پادشه یا پاسبانند
بگفتا تخته بر کندن چه حاجت		که می‌دانم که مشتی استخوانند
نصیحت داروی تلخست و باید		که با جلاب در حلقت چکانند
چنین سقمونیای شکرآلود		ز داروخانه‌ی سعدی ستانند