| کدام باغ به دیدار دوستان ماند |
|
کسی بهشت نگوید به بوستان ماند |
| درخت قامت سیمین‌برت مگر طوبی‌ست |
|
که هیچ سرو ندیدم که این بدان ماند |
| گل دو روی به یک روی با تو دعوی کرد |
|
دگر رخش ز خجالت به زعفران ماند |
| کجاست آنکه به انگشت می‌نمود هلال |
|
کز ابروان تو انگشت بر دهان ماند |
| هر آنکه روی تو بیند برابر خورشید |
|
میان رویت و خورشید در گمان ماند |
| عجب مدار که تا زنده‌ام محب توام |
|
که تا به زیر زمینم در استخوان ماند |
| شگفت نیست دلم چون انار اگر بکفد |
|
که قطره قطره خونش به ناردان ماند |
| غریق بحر مودت ملامتش مکنید |
|
که دست و پا بزند هر که در میان ماند |
| به تیر غمزه اگر صید دل کنی چه عجب |
|
که ابروانت به خمیدن کمان ماند |
| جفا مکن که نماند جهان و هرچه دروست |
|
وفا و صحبت یاران مهربان ماند |
| اگر روی به هم درکشی چو نافه‌ی مشک |
|
طمع مدار که بوی خوشت نهان ماند |
| تو مرده زنده کنی گر به عهد بازآیی |
|
که عود یار گرامی به عود جان ماند |
| لبی که بوسه گرفتم به وقت خنده ازو |
|
به بر گرفتن مهر گلابدان ماند |
| خطی مسلسل شیرین که گر بیارم گفت |
|
به خط صاحب دیوان ایلخان ماند |
| امین مشرق و مغرب علاء دولت و دین |
|
که پایگاه رفیعش به اسمان ماند |
| خدای خواست که اسلام در حمایت او |
|
ز تیر حادثه در باره‌ی امان ماند |
| وگرنه فتنه چنان کرده بود دندان تیز |
|
کزین دیار نه فرخ و نه آشیان ماند |
| ضرورتست که نیک کند کسی که شناخت |
|
که نیکی و بدی از خلق داستان ماند |
| تو آن جواد زمانی کز ازدحام عوام |
|
درت به مشرب شیرین کاروان ماند |
| به روزگار تو هرجا که صاحب صدریست |
|
ز هول قدر تو موقوف آستان ماند |
| تو را به حاتم طایی مثل زنند و خطاست |
|
گل شکفته که گوید به ارغوان ماند؟ |
| من این غلط نپسندم ز رای روشن خویش |
|
که طبع و دست تو گویم به بحر و کان ماند |
| جلال و قدر منیعت کجا و وهم کجا |
|
من آن نیم که در این موقفم زبان ماند |
| فنون فضل تو را غایتی و حدی نیست |
|
که نفس ناطقه را قدرت بیان ماند |
| تو معن زائده‌ای در کمال فضل و ادب |
|
که تا قیامت ازو در کتب نشان ماند |
| جهان نماند و اقبال روزگار تو باد |
|
که نام نیک تو باقیست تا جهان ماند |
| علی‌الخصوص که سعدی مجال قرب تو یافت |
|
حقیقت است که فکرت مع‌الزمان ماند |
| تو نیز غایت امکان ازو دریغ مدار |
|
که آن نماند و این ذکر جایدان ماند |
| به رغم انف اعادی دراز عمر بمان |
|
که دزد دوست ندارد که پاسبان ماند |
|
