قهرمان یک ماهه

اگر ایهود اولمرت از قدرت کنار برود یا کنار گذاشته شود، تصویری از یکی از نامحبوب ترین نخست وزیران اسرائیل را از خود به جا خواهد گذاشت. در دو سالی که از به قدرت رسیدن او در اسرائیل می گذرد، تنها به مدت یک ماه محبوبیت او بالا رفت اما به صورت معمول، درصد محبوبیتش هیچ گاه بالاتر از ۳۰ درصد نبود. در ژوئیه سال ۲۰۰۶ میلادی، ناگهان اولمرت در اسرائیل شرایط مناسبی پیدا کرد و حتی بعضی ها او را قهرمان ملی خطاب کردند، چرا؟ چون اوایل آن ماه، نیروهای حزب الله دو سرباز اسرائیلی را اسیر کرده بودند و حالا اولمرت می خواست ضرب شستی نشان بدهد. حملات هوایی که به فرمان اولمرت علیه مواضع حزب الله انجام گرفت، چهره جنگ طلبی را از نخست وزیر اسرائیل ترسیم کرد که به کام بسیاری از اسرائیلی ها خوش می آمد.روز هفدهم ژوئیه همان سال، اولمرت در پارلمان اسرائیل سخنرانی کرد و نکاتی را مورد توجه قرار داد که بعدها برخی رسانه های اسرائیلی آن را مشابه اظهارات چرچیل خواندند. اولمرت در آن روز گفت؛ «لحظاتی در حیات یک ملت هست که باعث می شود آن ملت مستقیماً روبه روی واقعیت ها بایستد و بگوید دیگر نمی گذارم وضع همین باشد.»
این اظهارات و البته اجرای فرمان اولمرت باعث شد ۷۸ درصد از اسرائیلی ها دل شان خنک شود و فکر کنند رهبر خوبی نصیب شان شده است، اما این درصد محبوبیت نه در مورد اولمرت و نه در مورد سایرین هیچ گاه ثابت نمانده است و همیشه هم نکته انحرافی در خود داشته است. اولمرت هم از آن محبوبیت بیشتر از هرکس دیگری ضرر کرد. واقعیت این است که اولمرت در آن زمان دچار اعتماد به نفس کاذب شد و به همین جهت بهترین موقعیتی را که برای مذاکره با حزب الله و برقراری صلح با این گروه لبنانی به وجود آمده بود به راحتی و بدون تامل از دست داد و به جایش جنگی به راه افتاد که هیچ امتیازی به سود اسرائیل نداشت و تل آویو را کاملاً متضرر کرد.
این مساله اخیراً در کتابی که دو روزنامه نگار اسرائیلی مشترکاً نوشته اند مورد بحث قرار گرفته و ماجرای مناقشه اسرائیل و حزب الله که هفت ماه پس از به قدرت رسیدن اولمرت آغاز شد، در آن روایت شده است. این کتاب، «۳۴ روز» نام گرفته و نویسندگان آن تاکید کرده اند که عواقب وارد شدن اسرائیل به جنگ با حزب الله کاملاً درازمدت بود و دردسر زیادی درست کرد. بنابر این روایت، اولمرت که پس از سکته مغزی آریل شارون، جای او را در پست نخست وزیری اسرائیل گرفته بود، پس از جنگ علیه حزب الله دیگر نتوانست محبوبیت خود را حفظ کند.بنابر کتاب «۳۴ روز»، سیاست های اولمرت باعث شد حزب الله هم در جنگ و هم پس از جنگ، اوضاع بهتری پیدا کند و قوی تر شود. قدرت نظامی حزب الله هم برخلاف پیش بینی های اسرائیل افزایش یافت و نفوذ بیشتری هم در دولت لبنان پیدا کرد. از سوی دیگر، راکت هایی که به سمت اسرائیل پرتاب می شد، حاکی از آسیب پذیری شدید اسرائیل در مقابل قدرت های خارجی بود.
آموس هارل و آوی ایساچارف - نویسندگان «۳۴ روز» - که در روزنامه هاآ رتص کار می کنند در عین حال اذعان کرده اند که جنگ اسرائیل علیه حزب الله در زمانی رقم خورد که نخست وزیر و وزیر دفاع اسرائیل هیچ کدام تجربه نظامی زیادی نداشتند و نمی دانستند که چگونه باید از لحاظ نظامی به مقابله با حزب الله بپردازند.یکی از مواردی که ضعف نظامی اسرائیل را در آن زمان کاملاً آشکار کرد، واحدهای زمینی ویژه اسرائیل بودند که عملاً در مقابل حزب الله هیچ کاری از پیش نبردند.نیروهای حزب الله بسیار قوی تر و باهوش تر از گروه های فلسطینی بودند که اسرائیل در کرانه باختری و غزه با آنها روبه رو شده بود. همین ضعف نظامی اسرائیل بود که باعث شد اولین نبردها در مارون الراس و بنت جبیل به مرگ ۱۵ سرباز اسرائیلی بینجامد. ادامه این شکست های نظامی در عین حال کابینه اسرائیل را ترسوتر از همیشه کرد و موجب شد در زمینه اجرای تاکتیک های نظامی، کاملاً ضعیف و محتاط عمل کند. در مقابل، حزب الله کاملاً در آن جنگ قدرت خود را به رخ کشید و مجموعاً چهار هزار راکت را به اسرائیل پرتاب کرد.
یک ماه پس از آغاز حمله اسرائیل، اولمرت آتش بسی را پذیرفت که براساس آن، اعزام نیروهای لبنانی به مناطق مرزی و خلع سلاح حزب الله مورد توجه قرار می گرفت. دو روز پیش از آنکه این آتش بس اجرا شود، اولمرت فرمان حمله زمینی گسترده یی را صادر کرد که نتایج بدی برای اسرائیل به همراه داشت.
در واقع پس از آنکه آتش بس از سوی طرفین مورد توافق قرار گرفته بود، اولمرت حمله یی را شروع کرد که ۳۳ کشته اسرائیلی به جا گذاشت اما نتیجه قابل توجهی نداشت. اولمرت با این کار، اسرائیل را به نقطه اول جنگ برگرداند، یعنی همان موقعی که دو سرباز اسرائیلی ربوده شده بودند.به نوشته دو روزنامه نگار اسرائیلی که کتاب «۳۴ روز» را تالیف کرده اند، حزب الله مدت زمانی پس از جنگ، مشغول بررسی احتمال تحویل دادن دو سرباز اسرائیلی به دولت فواد سنیوره بود، اما اولمرت فکر می کرد این مساله نفعی برای اسرائیل ندارد و می خواست امتیازهای بیشتری به دست بیاورد و باز هم فرصت دیگری در این راستا از دست رفت.اکنون هم که دو سال از آن زمان می گذرد، اولمرت هنوز از ضعفی که پس از آن جنگ گریبانگیرش شد، نجات پیدا نکرده و حتی در گردابی گرفتار شده که نجاتش از آن بسیار بعید به نظر می رسد.

منبع؛ نیوزویک
دن افزون
ترجمه؛ فرزانه سالمی

منبع : روزنامه اعتماد