زنده شدن تصاویری که مرده اند

● درباره موسیقی رمز داوینچی
بدون دیدن فیلم «رمز داوینچی » و تنها با شنیدن موسیقی آن می شود صحنه های پرفراز و نشیب فیلم را تصور كرد. تصوری گنگ كه با موسیقی هانس زیمر عینی تر می شود. سازها مثل همیشه در ملودی های او غوغا می كنند. موسیقی او مثل همیشه پیچیدگی اش را عیان نمی كند و در خود نهفته دارد. مثل موسیقی جاودانه ای كه برای گلادیاتور ساخت، همین طور برای «شیرشاه»، «مرد بارانی» و...
یكی از ویژگی های كارهای زیمر این است كه موسیقی بار احساسی صحنه های فیلم را به دوش می كشد، به پیش بردن آنها كمك می كند و در عین حال كاراكترهای مستقل دارد. وقتی بدون اینكه فیلم «رمز داوینچی» را دیده باشید به موسیقی آن گوش كنید، متوجه این ویژگی می شوید.
پذیرفتن ساخت موسیقی این فیلم اگرچه برای هانس زیمر و در كارنامه كاری اش یك ریسك محسوب می شود اما او به شیوه ای ماهرانه از پس آن برآمده است. زیمر در كار جدیدش به خوبی تم های مذهبی را در كلیت موسیقی نشانده و به آن خاصیتی غیرقابل پیش بینی داده است. ناگهان فضای سنگین موسیقی، تبدیل به فضایی لایت می شود و سازهای زهی، گروه بزرگ همسرایان، تكخوان سوپرانو و ویولن ها كه نت ها را به عقب و جلو می برند باعث گسترش تم های اصلی موسیقی فیلم می شوند. زیمر از موسیقی كلیسایی در ساخته خود به خوبی بهره برده است و به نظر می رسد رمز داوینچی تجربه بكر دیگری برای او محسوب می شود؛ تجربه ای كه قلمرو او را در موسیقی وسعت می بخشد. همچنین نكته قابل فهم دیگر خاصیت پلی فنی موسیقی او و ادامه پیدا كردن سرعت سازهای زهی در زیر ملودی اصلی است. بعد از صدای ویولن ها و ویولنسل هایی كه هارمونی ای را به وجود نمی آورند تم سوم وارد قطعه می شود: آغاز فراز و فرود گام ها كه در نهایت به سازهای بادی و آوای همسرایان مرد بازگشت دارند و موسیقی بسان شعله هایی بلند و باشكوه پایان می گیرد تا نت های بعد آغاز شوند.
موسیقی فیلم «رمز داوینچی» شامل ۱۱ قطعه (ترك) یك ساعت و ۸ دقیقه است كه یكی از قطعات با نام (Salvete Virgines) در فیلم به كار برده نشده است.
رمز داوینچی مجموعه ای است كه در كشورهای مختلف از تمام اجزای آن استقبال شده است. فیلم به تنهایی فروش فوق العاده ای داشته، كتابی كه دن براون نوشته و فیلم از روی آن ساخته شده در صف های طولانی علاقه مندان به فروش می رود و موسیقی فیلم از اقبال بسیاری در بین مخاطبان كتاب و فیلم و همچنین دوستداران هانس زیمر برخوردار شده است؛ دوستدارانی كه همواره در متن كارهای زیمر به كشفیات تازه ای رسیده اند.
هانس زیمر سال ۱۹۵۷ در آلمان متولد و خیلی زود جذب موسیقی شد. این آهنگساز در آغاز برای گروه «كمراكلاب» كیبورد می نواخت و بعد به «باگلز» پیوست و برای این گروه آهنگ هایی ساخت.
او علاقه بسیاری به همكاری با آهنگسازان دیگر دارد و به این كار معروف است. توانایی زیمر به تلفیق World music و موسیقی پاپ، استفاده از تم های كلاسیك در كارهایش و خلق موسیقی هایی كه صحنه های مختلف یك فیلم را تكمیل می كنند، از ویژگی های او در ساخته هایش است.
از ساخته های او برای فیلم هایی كه شهرت بسیار در دوران خود پیدا كرده اند می توان به شروع بتمن، ماداگاسكار، كینگ آرتور، آخرین سامورایی، اسپریت، پرل هاربر، هانیبال، تلما و لوئیس و... اشاره كرد؛ موسیقی هایی كه جوایز بسیاری را برای او به همراه داشت. زیمر در بیست و هفتمین دوره جشنواره بین المللی فیلم فلدندرز كنسرتی زنده را برای اولین بار اجرا كرد كه در آن ۱۰۰ نوازنده و ۱۰۰ همخوان گروه كر حضور داشتند.
كنسرتی باشكوه كه توانایی او را به عنوان یك آهنگساز و رهبر زبده سوای از كارهایی كه برای سینما انجام داده است، نشان می داد. از جوایزی كه هانس زیمر از آن خود كرده می توان به بهترین اسكار موسیقی برای فیلم گلادیاتور اشاره كرد كه ۳ میلیون كپی از آن در سراسر جهان به فروش رفت و این سوای فروش بالای تمام آهنگ هایی است كه برای فیلم های مختلف ساخته است. آهنگ هایی كه خاطره آن فیلم ها را با تمام صحنه های دردآور و شادی آورشان برای مان زنده می كنند و جلو چشم مان می آورند. بدون شك هر موسیقی ای توان به وجود آوردن چنین حس بزرگی را ندارد؛ توان زنده كردن تصاویری كه دیگر جلو چشم مان نیستند و مدت ها است رفته اند.

مریم معرفت

منبع : روزنامه شرق