شب سپاس از اهالی موسیقی

● نگاهی به چهل و نهمین دوره مراسم گرمی
اگر سردمداران و البته متنفذان و افراد صاحب نفوذ وابسته به موسیقی بلوز در میسی سیپی، لوئیزیانا و شیکاگو جاخوش کرده اند و اگر پشت پرده ای موسیقی هیپ هاپ در نیویورک مافیای رپ تشکیل داده اند، ماوای مافیای کانتری هم «تگزاس» و «نشویل» است.
آمریکایی ها به این سبک و سیاق اداره اصحاب موسیقی خو گرفته اند و به آن اعتراضی هم ندارند. یادتان باشد اگر ثروت و نفوذ سام فیلیپس نبود، نه جانی کش پدرسالار کانتری می شد، نه الویس پریسلی روح راک اند رول لقب می گرفت و نه جری لی لوئیس می توانست آن همه انرژی (و به تعبیری توحش) انباشته شده در پنجه هایش را روی کلاویه های پیانو خالی کند.
پس از آنکه استعدادهای جوان گروه دیکسی چیکس در جریان کنسرت «۲۰۰۳ لندن» به سیاست های جنگی جورج بوش حمله کردند و گفتند؛«شرم دارند از این که بوش، یک تگزاسی است»، هیچ کس فکر نمی کرد که آنها بتوانند از سد عظیم مافیای کانتری در تگزاس عبور کنند و خود را به دالان پرپیچ وخم «گرمی» برسانند.
اما از دست آن همه تهدید به مرگ، بایکوت و خشونت القا شده از جانب قدرت مداران کانتری کاری بر نیامد و یکشنبه شب گذشته دخترهای «دیکسی چیکس» هر پنج جایزه ای را که نامزدش شده بودند، تصاحب کردند.
از قضا هر پنج جایزه جزو جوایز اصلی (و بسیار صعب الوصول) گرمی بودند؛ بهترین ترانه، آلبوم و ضبط سال، به علاوه جایزه بهترین آلبوم کانتری (به خاطر آلبوم«گام گذاشتن بر راهی طولانی؛ «Taking the long way» محصول کمپانی کلمبیا) و بهترین اجرای کانتری (به خاطر اجرای گروهی ترانه «آماده دوستی نیستی»؛ Not Ready To Make Nice).
دیکسی چیکس تنها گروهی نبود که چند جایزه را با هم درو کرد (اگرچه بهترین را برد) ؛ در چهل و نهمین دوره جوایز سالانه گرمی، گروه ردهات چیلی پپرز چهار جایزه گرفت و مری جی بلایج خواننده سیاهپوشی که توانسته با تلفیق رگه هایی از بلور با موسیقی رپ (آنچه این روزها آر اندبی؛ R&B خوانده می شود) خوش بدرخشد، سه جایزه را از آن خود کرد. کاری آندروود، جاستین تیمبرلیک، تونی بنت، جان مایر، لوداکریس و مایکل برکر نیز جزو هنرمندانی بودند که بیش از یک جایزه را تصاحب کردند.
مراسم یکشنبه شب جواب دندان شکنی بود به مافیای حاکم بر موسیقی کانتری و دست نشانده های رادیویی آنها. (در آمریکا موفقیت یک خواننده به شدت به رابطه او با اصحاب رادیو وابسته است و تنها در صورت پخش ترانه های او در رادیو است که می تواند به یک ستاره تبدیل شود.) خانم مینس یکی از اعضای گروه سه نفره دیکسی چیکس پس از اعلام جایزه بهترین ترانه سال، هاج و واج روی سن رفت و گفت؛ برای اولین بار در عمرم، نطقم کور شد!
آنچه در چهل و نهمین دوره جوایز گرمی رخ داد پاسخی بود به انجمن موسیقی کانتری که در جوایز ماه نوامبر، دیکسی چیکس را نادیده گرفت. اعضای این انجمن شماری از هنرمندان، عوامل فنی و مدیران اجرایی وابسته به مافیای کانتری در نشویل هستند.
ردهات چیلی پپرز که با پیروی از سبک دیرپای پانک - فانک توانسته به موفقیت های تجاری زیادی برسد، از مجموع شش نامزدی توانست سه جایزه را کسب کند. ترانه «دنی کالیفرنیا» که مثل آهنگ های قبلی گروه فضای لس آنجلس را ترسیم می کند برنده جایزه بهترین اجرای گروهی راک و بهترین ترانه راک شد و آلبوم این ترانه (باعنوانStodium Arcadium ) نیز جایزه بهترین آلبوم راک را تصاحب کرد.
آنگاه نوبت به مری جی بلایج رسید که به خاطر آلبوم «رخنه؛ Breakthrough» جایزه بهترین آلبوم «آر.اند.بی» و بهترین خواننده زن «آر. اند. بی» را از آن خود کند. او همچنین به خاطر ترانه «بودن، بدون تو»؛ «Be Without you» جایزه بهترین ترانه «آر. اند. بی» را دریافت کرد. جاستین تیمبرلیک که به خاطر آلبوم «آوای عشق» (Love Sounds) نامزد دریافت جایزه بهترین آ لبوم سال شده بود موفق شد جایزه بهترین ترانه رپ اشتراکی (با همراهی تیم بالاند)، بهترین ترانه رقص و بهترین اجرای انفرادی (به خاطر آلبوم آنچه می دانی؛ What you know) را دریافت کند.
باب دیلان، به خاطر آلبوم عصر جدید (محصول کلمبیا) جایزه بهترین آلبوم فولک معاصر آمریکا را کسب کرد و بروس اسپرینگستین نیز جایزه بهترین آلبوم فولک سنتی را به خاطر آلبوم «پیروز خواهیم شد» (We Shall Overcome) گرفت.
تونی بنت دیگر کهنه کار موسیقی آمریکا بود که دو گرمی را از جمله برای اجرای دو نفره با استیوی واندر (ترانه یک بار در عمرم) در مقوله بهترین ترانه اشتراکی پاپ دریافت کرد.
از مایکل بکر، یکی از غول های موسیقی جاز که ماه پیش درگذشت، تقدیر شد و دو گرمی شامل بهترین نوازندگی انفرادی جاز و بهترین آلبوم جاز (برای آلبوم «قدری فانک آمریکایی» Some Skunk Funk) به او تعلق گرفت.
گروه «بان جوی» که متعلق به منطقه و موسیقی نیوجرسی است جایزه بهترین آواز اشتراکی کانتری را به خاطر ترانه «چه کسی می گوید نمی توانی به خانه بروی» با همراهی «جنیفر نتلز» دریافت کرد. خانم آندر وود نیز به خاطر ترانه «عیسی، به خودت مسلط باش» برنده جایزه بهترین خواننده زن کانتری شد.وی همچنین جایزه بهترین هنرمند جدید (تازه کار) را دریافت کرد.
جیمی استر و گروه ارکسترش به خاطر آلبوم «پولکا در بهشت» برنده جایزه بهترین آلبوم پولکا شد. این شانزدهمین جایزه گرمی بود که استر در طول حیات هنری خود دریافت کرده است.
جیمی کارتر رئیس جمهوری پیشین آمریکا که کتاب جدید او با عنوان «فلسطین؛ صلح، نه آپارتاید» مناقشات زیادی را در ایالات متحده برانگیخته به خاطر مجموعه دکلمه هایش در آلبوم «بحران اخلاقی آمریکا» جایزه بهترین دکلمه را دریافت کرد.مری جی بلایج اگرچه در هشت رشته نامزد گرمی شده بود و سه جایزه را تصاحب کرد، اما نتوانست به خواسته اصلی خود در چهل و نهمین دوره مراسم گرمی برسد. او به شدت مشتاق بود تا عنوان بهترین آلبوم سال را به خاطر «رخنه» دریافت کند اما چنین نشد. بلایج که پیش از این نیز سه بار جایزه گرمی را تصاحب کرده است ازجمله ستارگان سبک «آر اندبی» به شمار می رود.
گرمی چهل و نهم، بیش از هر چیز به طعم «آر اند بی» و «نئوسول» آغشته بود. گذشته از سه جایزه مری جی بلایج (و البته هشت نامزدی او)، جیمز بلانت نیز نامزد دریافت پنج گرمی شده بود. او ازجمله جوانان پویایی است که توانسته در سبک سول جدید یا همان نئوسول خوش بدرخشد.
اما همگان بر این عقیده اند که شب گرمی تمام نمی شود مگر آنکه جار و جنجالی در آن راه نیفتد. بر خلاف انتظار، باب دیلان که آلبوم عصر جدید را پس از پنج سال و با شور و حالی وصف نشدنی تهیه و تولید کرد به غیر از جایزه ای که گرفت (بهترین آلبوم فولک آمریکایی معاصر) در هیچ رشته دیگر حتی نامزد هم نشده بود. آلبوم جدید رسگال فلات نیز که یکی از پرفروش ترین های سال بود در رشته آلبوم فانتری نادیده گرفته شد. وقایعی از این دست سر و صدای اهالی موسیقی را حسابی در آورد.
دست اندرکاران گرمی از سال گذشته اراده خود را برای ایستادگی مقابل مافیای موسیقی (آنچه به عنوان «عزیز دردانه های آمریکایی» شناخته می شود) به نمایش گذاشتند و البته بهای آن را هم پرداختند. مراسم گرمی نیز درست مانند مراسم اسکار پخش تلویزیونی دارد و جزو برنامه های پربیننده در آمریکا شناخته می شود. اما امسال شمار بینندگان تلویزیونی این برنامه از ۸/۱۸ میلیون نفر در سال ۲۰۰۵ به ۱۷ میلیون نفر کاهش یافت.
از نتایج تحقیق موسسه پژوهشی نیلسن مدیا چنین برمی آید که دردانه های آمریکایی با استفاده از نفوذ و قدرتی که در عرصه رسانه ها دارند سعی کرده اند در برنامه پخش تلویزیونی مراسم گرمی اخلال ایجاد کرده و به این وسیله هشدار خود را به گوش مدیران گرمی برسانند.

نیویورک تایمز
ترجمه؛ فرهاد فرجاد

منبع : روزنامه کارگزاران