غزل

گر آن مه را وفا بودی چه بودی		ورش ترس از خدا بودی چه بودی
دمی خواهم که با او خوش برآیم		اگر او را رضا بودی چه بودی
دلم را از لبش بوسیست حاجت		گر این حاجت روا بودی چه بودی
بتی کز وی بخود پروا ندارم		گرش پروای ما بودی چه بودی
اگر روزی به لطف آن پادشا را		نظر با این گدا بودی چه بودی
خرد گر گرد من گشتی چه گشتی		وگر صبرم بجا بودی چه بودی
بوصلش گر عبید بی‌نوا را		سعادت رهنما بودی چه بودی