در مرثیه

ای جهانت به مهر دل جویان		آسمان هم در این هوس پویان
مویه‌گر گشته زهره‌ی مطرب		بر جهان و جهانیان مویان
عمر خوش خوی روترش کرده		بی‌تو بر زندگان چو بدخویان
کرده اجرام ماتمت بر وی		چرخ رایان مشتری رویان
من ز حج زیارتت عاجز		وانگه آن کعبه را به جان جویان
روزم از دود آتش تقدیر		تیره چون طره‌ی سیه مویان
خوانم از نعمت تو بود و نهاد		در کمی روی و داردش روی آن
زانکه پیوسته مردم چشمم		هست روی از غمت به خون شویان
ای که مستور عدت کف تست		قطره در ابر همچو بی‌شویان
نور و ظلمت ز پویه‌ی قدمت		خاک کیوت چو عاشقان بویان
نفس تو تازیان و در منزل		تازه گلهای ارجعی رویان
تو و سکان سده در نسبت		همه همشهریان و هم کویان
عرش رخ در جنابت آورده		قدس الله روحه گویان