حکایت

یکی را ز مردان روشن ضمیر		امیر ختن داد طاقی حریر
ز شادی چو گلبرگ خندان شکفت		نپوشید و دستش ببوسید و گفت:
چه خوب است تشریف میر ختن		وز او خوب تر خرقه‌ی خویشتن
گر آزاده‌ای بر زمین خسب و بس		مکن بهر قالی زمین بوس کس