دومین رنسانس سینمای ایتالیا

با فروکش کردن انگیزهٔ نئورئالیستی و روی آوردن دوبارهٔ استودیوها به تولید انبوهِ فیلم‌های سرگرم‌کننده، سینمای ایتالیا نیز طی دههٔ ۱۹۵۰، مانند سینمای آمریکا، فرانسه و بریتانیا، یک دورهٔ زوال خلاقیت را پشت سر ذاشت. البته ویسکُنتی، رُسلّینی و دِسیکا همچنان به ساختن فیلم‌های جدی خود ادامه دادند، اما در ایتالیا هم، مثل جاهای دیگر، تأکید صنعت سینما بر تولید فیلم‌های مجلل با چاشنی سکس بود. دههٔ ۱۹۵۰ در سینمای ایتالیا تا حدود زیادی دوران 'واقعگرائی خوش‌بینانه' بود. دهه‌ای که شاهد ظهور نمادهای سکسی همچون سوفیا لُرِن، جینالولو بریجیدا و مارچلّو ماسترویانّی بود که شهرت جهانی داشتند.

اما در همین زمان دو چهره، که هر دو به سینمای بومی ایتالیا تعلق داشتند، دومین رنسانس سینمای پس از جنگ ایتالیا را رقم زدند - فِدِریکو فِلّینی (۱۹۹۳-۱۹۲۰) و میکلانجلو آنتونیونی (متولد ۱۹۱۲).