ای که با عاشقان نه پیوندی

ای که با عاشقان نه پیوندی		بی تو دل را کجاست خرسندی
زهره دارد که پیش نرگس تو		دم زند جادوی دماوندی
من ز شوقت چو شمع می‌گریم		تو ز اشکم چو صبح می‌خندی
تو ز ما فارغی و ما همه روز		خویش را می‌دهیم خرسندی
چند آخر من جگر خسته		در تو پیوندم و تو نپسندی
بنده‌ای چون فرید نتوان یافت		اگرش می‌کنی خداوندی