تو مردی و نظرت در جهان جان نگریست

تو مردی و نظرت در جهان جان نگریست		چو باز زنده شدی زین سپس بدانی زیست
هر آن کسی که چو ادریس مرد و بازآمد		مدرس ملکوتست و بر غیوب حفیست
بیا بگو به کدامین ره از جهان رفتی		و زان طرف به کدامین ره آمدی که خفیست
رهی که جمله جان‌ها به هر شبی بپرند		که شهر شهر قفص‌ها به شب ز مرغ تهیست
چو مرغ پای ببسته‌ست دور می‌نپرد		به چرخ می‌نرسد وز دوار او عجمیست
علاقه را چو ببرد به مرگ و بازپرد		حقیقت و سر هر چیز را ببیند چیست
خموش باش که پرست عالم خمشی		مکوب طبل مقالت که گفت طبل تهیست