عشق تو به سینه تاختن برد

عشق تو به سینه تاختن برد		وآرام و قرار من ز من برد
تن چند زنم که چشم مستت		جانی که نداشتم ز تن بود
صد گونه قرار از دل من		زلفت به طلسم پرشکن برد
عشق تو نمود دستبردی		مردی و زنی ز مرد و زن برد
با چشم تو عقل خویشتن را		بی خویشتنی ز خویشتن برد
عیسی لب روح‌بخش تو دید		در حال خرش شد و رسن برد
خضر آب حیات کی توانست		بی‌یاد لب تو در دهن برد
جمشید کجا جهان‌نمایی		بی عکس رخت به جام ظن برد
سیمرغ ز بیم دام زلفت		بگریخت و به قاف تاختن برد
گفتند بتان که چهره‌ی ما		قدر گل و رونق سمن برد
درتافت ستاره‌ی رخ تو		وآب همه از چه ذقن برد
عطار چو شرح آن ذقن داد		گوی از همه کس بدین سخن برد