بگفتم با دلم آخر قراری

بگفتم با دلم آخر قراری		ز آتش‌های او آخر فراری
تو را می‌گویم و تو از سر طنز		اشارت می‌کنی خندان که آری
منم از دست تو بی‌دست و پایی		تو در کوی مهی شکرعذاری
دلم گفتا ندیدی آنچ دیدم		تو پنداری ز اکنون است کاری
منم جزوی و از خود کل کل است		وی است دریای آتش من شراری
ورا دیدم چو بحری موج می‌زد		و جان من ز بحر او بخاری
ز تبریز آفتابی رو نمودم		بشد رقاص جانم ذره واری
خداوند شمس دین چون یک نظر تافت		بجوشید آب خوش از جان ناری
ز هر قطره یکی جانی همی‌رست		همی‌پرید اندر لاله زاری