دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود

دوش کز طوفان اشکم آب دریا رفته بود		از گرستن دیده نتوانست یک ساعت غنود
مردم چشم مرا خون دل از سر می‌گذشت		گر چه کار دیده از خونابه‌ی دل می‌گشود
آه آتش بار من هر دم برآوردی چو باد		از نهاد نه رواق چرخ دود اندود دود
صدمه‌ی غوغای من ستر کواکب می‌درید		صیقل فریاد من زنگار گردون می‌زدود
از دل آتش می‌زدم در صدره‌ی خارای کوه		زانسبب کوه گرانم دل گرانی می‌نمود
هر نفس آهم ز شاخ سدره آتش می‌فروخت		هر دم افغانم کلاه از فرق فرقد می‌ربود
مطرب بلبل نوای چرخ می‌زد بر رباب		هر ترنم کز ترنم ساز طبعم می‌شنود
بخت بیدارم در خلوت بزد کای بی خبر		دولت آمد خفته‌ئی برخیز و در بگشای زود
من ز شادی بیخود از خلوتسرا جستم برون		سروری دیدم که فرقش سطح گردون می بسود
کار خواجو یافت از دیدار میمونش نظام		انتظاری رفت لیکن عاقبت محمود بود