نفثةالمصدور

اين رساله از حيث شيوه و سبک، به همان شيوهٔ معاصرين است و مى‌توان گفت از حيث جزالت و استحکام، بر غالب مراسلات بهاءالدين بغدادي، رجحان دارد و در استعمال الفاظ و جمله‌هاى کهنه و آوردن افعال قديمي، بيشتر از همگنان توجه داشته و از هر حيث با نثر ابوالمعالى برابر است. و اسجاع بارد و پياپى ندارد و در مراعات صنايع بديعى نيز خوددارى ننموده و در مراعات‌النظير و جمع بين‌الضداد و گاهى تجنيس، قلم را جولانى مى‌داده است. سجع‌هاى او از دو تا سه بيش نيست و چهار سجع به‌ندرت در آن ديده مى‌شود. 'را' هاى زايد، اندک دارد، افعال وصفى به صيغهٔ جديد آورده و 'با' به معنى 'به' استعمال کرده است. حالا صفحه‌اى از آثار او لازم است براى نمونه آورده شود.