قسمت سیزدهم (۳)

شمع ازلست عالم افروزی من

زان شاهد اعظم است پیروزی من

بی‌شاهد و شمع ازل چون باشم

آری چکنم چو این بود روزی من

٭٭٭

شوری دارم که برنتابد گردون

شوریکه به خواب درنبیند مجنون

این کمینه ایست از سینه‌ی دوست

تا سینه‌ی پاک دوست چون باشد چون

٭٭٭

صورت همه مقبول هیولا میدان

تصویر گرش علت اولی میدان

لاهوت به ناسوت فرو ناید لیک

ناوست ز لاهوت هویدا میدان

٭٭٭

طبع تو چو سنگست و دلت چون آهن

وز آهن و سنگ جسته آتش سوی من

سنگت چو در آتش است ای ماه ختن

خرمن باشم که دل نهم بر خرمن

٭٭٭

طبعی نه که با دوست در آمیزم من

عقلی نه که از عشق بپرهیزم من

دستی نه که با قضا درآویزم من

پائی نه که از میانه بگریزم من

٭٭٭

عقلی که خلاف تو گزیدن نتوان

دینی که ز عهد تو بریدن نتوان

علمی که به کنه تو رسیدن نتوان

زهدی که در دام تو رهیدن نتوان

٭٭٭

عید آمد و عیدانه جمال سلطان

عیدانه که دیده است چنین در دو جهان

عید این بود و هزار عید ای دل و جان

کان گنج جهان برآمد از کنج نهان

٭٭٭

فرخ باشد جمال سلطان دیدن

جان زنده شود ز روی جانان دیدن

من سلسله‌ی عشق تو دیدم در خواب

یارب چه بود خواب پریشان دیدن

٭٭٭

گر تیغ اجل مرا کند بی‌سر و جان

در حسن برآیم ز زمین صد چندان

از خاک چو جمله دانه‌ها میروید

هم دانه‌ی آدمی بروید میدان

٭٭٭

گر دست بشد ز کار پائی می‌زن

ور پای نماند هم نوایی می‌زن

گر نیست ترا به عقل رایی می‌زن

حاصل هر دم، دم وفائی می‌زن

٭٭٭

گر شادم و گر عراق و گر لورستان

روشن شده زانچهره‌ی چون نورستان

با منکر و با نکیر همدستی کن

تا دست زنان رقص کند گورستان

٭٭٭

گر کشته شوم به نزد و پیکار تو من

آهی نکشم ز بیم آزار تو من

از زخم سر غمزه‌ی خونخوار تو من

خندان میرم چو گل ز دیدار تو من

٭٭٭

گر مشتاقی به پیش مشتاق نشین

روزان و شبان بر در عشاق نشین

آنگاه چو این حلقه گشائی کردی

از خلق گذر کن بر خلاق نشین

٭٭٭

کس نیست به غیر از او در این جمله جهان

نی زشت و نه نیکو و نه پیدا و نهان

هر تیر که جست هست از آن سخت کمان

هر نکته که هست جست از آن شعله دهان

٭٭٭

گفتم که بر حریف غمگین منشین

جز پهلوی خوشدلان شیرین منشین

در باغ چو آمدی سوی خار مرو

جز با گل و یاسمین و نسرین منشین

٭٭٭

گفتم مکن ایروت حسن خوت حسن

من دزد نیم مبند دستم بر سن

گفتا که کجائی تو هنوز ای همه فن

حقا که چنان شوی که کبرت ستسن

٭٭٭

گلباغ نهانست و درختان پنهان

صد سال نماید او و او خود یکسان

بحریست محیط و بی‌حد و بی‌پایان

صد موج ز موج او درون صد جان

٭٭٭

ما زیبائیم خویش را زیبا کن

خو با ما کن ز دیگران خو واکن

ور میخواهی که کان گوهر باشی

دل را بگشای و سینه را دریا کن

٭٭٭

ما کاهگلان عشق و پهلو به زمین

کرده است زمین را کرمش مرکب و زین

تا میبرد این خفتگکانرا در خواب

اصحاف الکهف تا سوی علیین

٭٭٭

ما مرد سنانیم نه از بهر سه نان

ما دست زنانیم نه از دست زنان

در صید بدانیم نه در صید بدان

از بند جهانیم نه در بند جهان

٭٭٭

مجموع جهان عاشق یک پاره‌ی من

چاره‌گر و چاره‌ساز بیچاره‌ی من

خورشید و فلک غلام سیاره‌ی من

نظاره‌گر دو کون نظاره‌ی من

٭٭٭

معشوق من از همه نهانست بدان

بیرون ز کمان هر گمانست بدان

در سینه‌ی من چو مه عیانست بدان

آمیخته با تنم چو جانست بدان

٭٭٭

من بنده‌ی مستی که بود دست زنان

دورم ز کسی که او بود مست زنان

باری من خسته دل چنینم نه چنان

آلوده مبا بنان عشاق بنان

٭٭٭

من بیرخ تو باده ندانم خوردن

بی‌دست تو من مهره ندانم بردن

از دور مرا رقص همی فرمائی

بی‌پرده‌ی تو رقص ندانم کردن

٭٭٭

من بینم آنرا که نمی‌بینم من

وز قند لبش نبات می‌چینم من

هر چند چو سین میان یاسینم من

یاسین نهلد دمی که بنشینم من

٭٭٭

من کاغذهای مصر و بغداد ای جان

کردم پر ز آه و فریاد ای جان

یکساعت عشق صد جهان بیش ارزد

صد جان به فدای عاشقی باد ای جان

٭٭٭

من عاشق عشق و عشق هم عاشق من

تن عاشق جان آمد و جان عاشق تن

گه من آرم دو دست در گردن او

گه او کشدم چو دلربایان گردن

٭٭٭

من کی خندم تات نبینم خندان

جان بنده‌ی آن خنده‌ی بیکام و دهان

افسوس که خنده‌ی ترا می‌بینند

و آن خنده‌ی تو ز چشم خلقان پنهان