پاسخ متابولیک به سوختگی و حمایت متابولیک

در سوختگى‌ نيز همانند هر نوع آسيب بزرگ ديگر، ترشح کاتکول‌آمين‌ها، کورتيزول، گلوکاگن، رنين - آنژيوتانسين، هورمون آنتى‌ديورتيک و آلدوسترون افزايش مى‌يابد. درنتيجه بدن تمايل به احتباس آب و نمک و دفع پتاسيم از کليه‌ها پيدا مى‌کند. در اوائل پاسخ متابوليک، انرژى از شکستن گليکوژن ذخيره شده و گليکوليز بى‌هوازى تأمين مى‌شود.

بعد از سوختگي، متابوليسم بدن به‌شدت افزايش مى‌يابد که در سوختگى‌هاى شديد تقريباً به دو برابر ميزان پايه مى‌رسد.

ميزان آب تبخيرشده از ناحيهٔ زخم ممکن است به ۳۰۰ ميلى‌ليتر در ساعت به‌ ازاء هرمترمربع از بدن برسد (ميزان طبيعى تبخير ۱۵ ميلى‌متر در ساعت به ازاء هر مترمربع است). به ازاء هر ليتر آبى که به اين‌صورت تبخير مى‌شود بدن حدود ۵۸۰ کيلوکالرى حرارت نيز از دست مى‌دهد. پوشانيدن زخم با يک غشاء غيرقابل نفوذ و جايگزين‌کردن پوست، هيپرمتابوليسم را کاهش مى‌دهد. هم‌چنين، قرار دادن مصدوم سوخته در يک محيط گرم يا جائى که جريان هوا و تشعشع حرارت به حداقل مى‌رسد، تا حدودى ميزان متابوليسم را کاهش مى‌دهد. قرار گرفتن بيمار در محيطى که گرم نيست (با درجهٔ حرارت ۲۷ْC يا کمتر [۸۰ْ فارنهايت]) باعث افزايش ميزان حرارت از دست‌رفته مى‌شود و وضعيت هيپرمتابوليک را به ميزان قابل ملاحظه‌اى تشديد مى‌کند.

حمايت تغذيه‌اى شديد به‌همراه پوشانيدن سريع زخم و کنترل درد، استرس و سپسيس تنها راه‌هاى ممکن براى کاستن از شدت وضعيت هيپرمتابوليک هستند.