پردهٔ اول: صحنهٔ آشنائی رودولفو و می‌می

در اواخر پردهٔ اول، می‌‌می و رودولفو با یکدیگر آشنا و دلباختهٔ هم می‌شوند. باد، شمع دختر را خاموش کرده و او بر در اتاق رودولفو می‌زند تا آن را روشن کند. پس از یک گفتگوی موسیقائی کوتاه، می‌می درمی‌یابد که کلید اتاقش را گم کرده است و سپس هر دو در تاریکی به دنبال کلید می‌گردند. با تماس اتفاقی دست‌های آنها در تاریکی اتاق، رودولفو آریای Che gelida manina، (چه دست کوچک سردی) را می‌خواند و در آن از خودش، آرزوها و خیال‌هایش می‌گوید. می‌می با توصیف شاعرانه‌ای از زندگی محقر و سادهٔ خود در قالب آریای Mi chiamano Mimi (مرا می‌می صدا می‌زنند) به او پاسخ می‌گوید و هر دو محسور عشق نو خاسته‌شان، دوئتی را می‌خوانند که پایان‌بخش این پرده است.

ملودی پُراحساس و جاندار پوچینی به سراسر این صحنه جلوه‌ای خیره‌کننده می‌دهد. موسیقی او کیفیتی بداهه‌سرایانه دارد که به سبب نوسان‌های فراوان تمپو پدید می‌آید. با ورود می‌می به صحنه، ارکستر عبارتی تأثیرگذار را زمزمه می‌کند؛ تمی معرف می‌می که نشانگر شکنندگی و ظرافت او است. هر دو آریای یاد شده به سادگی و کم‌وبیش به‌صورت گفتگو آغاز می‌شوند، سپس ملودی رفته‌رفته گیراتر می‌شود تا آنکه با عبارتی گسترده و شوریده به اوج می‌رسد. عبارت اوج آریای رودولفو که بر واژه‌های Talor dal mio forziere (بقایای گنجینه‌ام را دو غارتگر، دو چشم زیبا ربوده‌اند) خوانده می‌شود، تم عشق در سراسر اپرا است. اوج احساس در آواز می‌می هنگامی است که او به رؤیای پایان زمستان - زمانی‌که 'نخستین بوسهٔ بهار' از آن او خواهد بود - او فرو می‌رود. او در پایان آریا و پس از بازگشت به دنیای واقعی، صداهائی تکرارشونده و گفتارگونه را می‌خواند. این تنش، هنگامی‌که رودولفو به‌ کنار پنجره می‌رود و با دوستانش در حیاط خلوت گفتگوئی کوتاه دارد، دمی متوقف می‌شود - و این نمونه‌ای است از زمان‌بندی عالی پوچینی در نمایش، زیرا او به این ترتیب پیش از آنکه دو دلباخته در دوئت پایانی به یکدیگر بپیوندند، لحظه‌ای آسوده و آرام را تدارک می‌بیند. در پایان، ابتدا رودولفو به تنهائی می‌خواند و سپس صدای آنها در اظهار عشق به زیبائی تمام به یکدیگر می‌پیوندند.

ملودی فلوت	(رودولفو در را می‌بندد، شمعدان را بر میز می‌گذارد و سعی می‌کند بنویسد اما کاغذ را پاره می‌کند و قلمش را کنار می‌اندازد).
رودولفو
	حوصله ندارم.	Non sono in vena.
	(ضربه‌ای محجوبانه بر در نواخته می‌شود).
گفتار گونه	کی آنجاست؟	?Chi é la
می‌می
	ببخشید ...	Scusi ...
رودولفو
	یک زن!	!Una donna
تم می‌می، ارکستر، PP.
می‌می
	معذرت می‌خواهم ... شمع من خاموش شده.	.Di grazia, mi si é spento IL Lume
رودولفو
	(در را باز می‌کند) بفرمائید.	Ecco
می‌می
	(در درگاه، شمعدان و کلید در دست)
	ممکن است لطف کنید ....؟	?Vorrebbe
رودولفو
	بفرمایید تو.	S ' accomodi un momento
می‌می
	نه، خوب است.	Non accorre.
رودولفو
	خواهش می‌کنم ... بفرمائید.	La prego entri
	(می‌‌می داخل می‌شود، سرفهٔ خفیفی می‌کند).
رودولفو
	حالتان خوب نیست؟	?Si sente male
می‌می
	نه ... چیزی نیست.	No ... nulla
رودولفو
	رنگتان پریده!	!Impallidisce
می‌می
	نفسم بریده ... پله‌ها ...	... é il respir ... quelle scale
اُبوا.	(از حال می‌رود، و رودولفو درست به موقع او را می‌گیرد و کمکش می‌کند تا بر صندلی بنشیند. کلید و شمعدان از دستش می‌افتد).
رودولفو
	حالا چه کار کنم؟	?Ed ora come faccia
	(کمی آب می‌آورد و بر صورتش می‌‌زند).
	خُب.	Conĺ
	چه بیمار به‌نظر می‌رسد!	.Che viso d´ammalata
	(می‌می به هوش می‌آید).
زهی‌های سوردین‌دار به‌صورت استاکاتو.	حالا بهترید؟	Si sente meglio
می‌می
	بله.	Sì
رودولفو
	اینجا خیلی سرد است.	Qui c' é tanto freddo
	بیایید اینجا کنار آتش بنشینید.	Segga vicino al fuoco
	(کمکش می‌کند بر صندلی کنار بخاری بنشیند).
	بگذارید ... کمی شراب.	Aspetti ... un po'di vino
می‌می
	ممنونم.	Grazie.
رودولفو
	بفرمایید.	A lei
می‌می
	کم، فقط کمی.	Poco.poco
رودولفو
	بسیار خوب.	Cosi.
می‌می
	ممنونم.	Grazie.
رودولفو
	(با خودش)
	چه موجود نازنینی!	!Che bella bambina
می‌می
	حالا خواهش می کنم	Ora permetta
	شمعم را روشن کنید.	Che accenda il lume
	حالم بهتر است!	Étutto passato
رودولفو
	با این عجله	Tanta fretta
می‌می
	بله	Sì
	(رودولفو شمع را برایش روشن می‌کند).
می‌می
	ممنونم. شب به خیر.	Grazie Buona sera
رودولفو
	شب به‌ خیر.	Bouna sera
	(می‌می می‌رود، اما برمی‌گردد).