در لیلةالبراة فرموده‌است

شبی چنین در هفت آسمان به رحمت باز		ز خویشتن نفسی ای پسر به حق پرداز
مگر ز مدت عمر آنچه مانده دریابی		که آنچه رفت به غفلت دگر نیاید باز
چنان مکن که به بیچارگی فرومانی		کنون که چاره به دست اندرست چاره بساز
ز عمرت آنچه به بازیچه رفت و ضایع شد		گرت دریغ نیامد، بقیت اندر باز
چه روزهات به شب رفت در هوا و هوس		شبی به روز کن آخر به ذکر و شکر و نماز
مگوی شب به عبادت چگونه روز کنم		محب را ننماید شب وصال دراز
کریم عزوجل غیب‌دان و مطلعست		گرش بلند بخوانی و گر به خفیه و راز
برآر دست تضرع ببار اشک ندم		ز بی‌نیاز بخواه آنچه بایدت به نیاز
سر امید فرود آر و روی عجز بمال		بر استان خداوندگار بنده‌نواز
به نیکمردان یارب که دست فعل بدان		ببند بر همه عالم خصوص بر شیراز