گرایش‌های ذهنی و عینی

از دوربين تلويزيونى به دو روش کلى استفاده مى‌شود:

عينى - در اين روش بيننده شاهد ماجرا است.

ذهنى - در اين روش بيننده خود را در رويداد سهيم مى‌داند.

در نقش 'عيني' دوربين، بيننده به صورت ناظر عمل مى‌کند و صرفاً شاهدى است که ماجرا و رويداد را دنبال مى‌کند. او آنچه را اتفاق مى‌افتد مى‌بيند اما هرگز مخاطب قرار نمى‌گيرد.

در حالت‌هاى ذهنى که بخش‌هاى عمده‌اى از برنامه‌هاى تلويزيونى را تشکيل مى‌دهند، مجريان مستقيماً به دوربين نگاه کرده و از صفحهٔ تلويزيون به‌عنوان پنجره‌اى به خانهٔ بيننده استفاده مى‌کنند. نقش 'ذهني' دوربين مى‌تواند توانائى‌هاى بسيارى در نمايش صحنه داشته باشد، به‌خصوص هنگامى که عدسى دوربين به عنوان چشم بيننده يا شخصيت داستان در داخل صحنه حرکت مى‌کند. البته در بعضى موارد، اين حالت به‌دليل مبالغه در کاربرد، ظرافت خود را از دست مى‌دهد. به‌طور مثال، هنگامى که بيننده احساس کند مورد اصابت گلوله قرار گرفته يا در حال غرق‌شدن است.

در نماهاى گسترشى دوربين از ديدگاهى به ديدگاه ديگر حرکت کرده و به بيننده کمک مى‌کند تا وجوه مختلف رويداد را ببيند و محيط و فضاى صحنه را مجسم کند. اين نوع نما به تصويربردارى کاملاً دقيق نياز دارد و در صحنه‌هاى آرام يا موقعيت‌هاى اضطراب‌آور، انتظارآميز و يا رمانتيک بيشترين تأثير را بر بيننده خواهد داشت.