وله ایضا

سرا سروران جد اعلای تو		محمد رسول امین کریم
که از بس به خلق خداوند بود		به نام خود او را رئوف و رحیم
گران سنگ شد لنگر حلم او		به خفت کشیدن ز خضم لعیم
به میراثش اکنون تو را می‌رسد		تحمل باعدا ز خلق عظیم
که از زمره‌ی عترت وی توئی		که ذاتت حلیم است و طبعت سلیم
غرض کز جهالت به خدام تو		که می‌گفت اگر خصم بی‌ترس و بیم
به حملش ز در دور کردی چنان		که شرمنده برتافت روزان حریم
بدان سان که از کعبه‌ی دل شود		بلا حول آواره دیو رجیم