فروغ عارض او یا سپیده سحرست

فروغ عارض او یا سپیده سحرست		که رشک طلعت خورشید و طیره‌ی قمرست
لطیفه‌ئیست جمالش که از لطافت و حسن		ز هر چه عقل تصور کند لطیف‌ترست
برون ز نرگس پرخواب و روی چون خور دوست		گمان مبر که مرا آرزوی خواب و خورست
ز هر که از رخ زیبای او خبر پرسم		چونیک بنگرم آنهم ز شوق بیخبرست
اگر چه مایه‌ی خوبی لطافتست ولیک		ترا ورای لطافت لطیفه‌ی دگرست
بدین صفت زتکبر بدوستان مگذر		اگر چه عمر عزیزی و عمر بر گذرست
بهر کجا که نظر می‌کنم ز غایت شوق		خیال روی توام ایستاده در نظرست
اگر تو شور کنی من ترش نخواهم شد		که تلخ از آن لب شیرین مقابل شکرست
ز بی زریست که آب رخم رود بر باد		اگر چه کار رخ از سیم اشک همچو زرست
مرا هر آینه لازم بود جلای وطن		چرا که مصلحت کار بیدلان سفرست
ز بحر شعر مر او را بسی غنیمتهاست		که از لطافت خواجو سفینه پرگهرست