۱۹۴۲ م. رادار - اطلاع‌رسانی هشدار دهنده

۱۹۴۰ م. تلويزيون رنگى مکانيکى C.B.S

تلويزيون رنگي، رؤياى ديرينه‌اى بود که براى دست‌يابى به آن از سال ۱۹۳۸م. تلاش‌هائى صورت گرفت. اساس تلويزيون رنگي، تجزيه تصوير به سه طيف (سبز - قرمز - آبي) و روى هم قرار دادن آنها بر روى پرده‌اى سه رنگ بود.

بعد از اختراع تلويزيون‌هاى سياه و سفيد مهندسان اين فن و کارخانجات سازنده تلويزيون، تلاش گسترده‌اى در جهت ايجاد تلويزيون رنگى را آغاز کرد. پس از بررسى و مطالعات طرحى براى به‌کار بردن سيستم افزايشى و کاهشى رنگى رنگ‌ها که راه ديگرى وجود نداشت مورد استفاده فنى و علمى قرار گرفت. در تلويزيون سياه و سفيد تصوير نقطه به نقطه تجزيه شده و علامت الکتريکى متناسب با روشنائى نقاط مختلف انتقال مى‌يابد. در تلويزيون رنگى نيز اساس فوق به قوت خود باقى است ولى بايد به علامت روشنائى کيفيت رنگ هر نقطه را بر طبق آنچه که در بالا گفته شد، اضافه نمود.

البته علائم هم‌زمانى براى سطرها و حوزه تصوير هر يک از رنگ‌ها بايد جاى خود محفوظ بماند بنابراين در تأسيسات فرستنده توسط تجزيه‌کننده سه‌گانه‌اى بايد به ولتاژ مناسب با رنگ‌هاى اصلى و روشنائى نقطه مورد گردش فراهم آيد. سه ولتاژ مزبور براى هر نقطه ممکن است به‌صورت رمز (کُدشده) يا غير آن در آمده و به‌صورت توأم و هم رديف و يا به دنبال هم يکى بعد از ديگرى انتشار و انتقال پيدا مى‌کند.

اولين سيستمى که براى تلويزيون رنگى ساخته شد، سيستم (C.B.S) کُد نشده بنگاه راديو کلمبيا است که در سال ۱۹۴۰ اختراع شد. براى نخستين بار اصول يک سيستم تلويزيون رنگى را انتشار داد. در اين سيستم هر حوزه تصوير سه بار پشت سر هم توسط هر يک از رنگ‌هاى اصلى تجزيه مى‌شد. براى اجراء اين منظور، در جلوى عدسى دوربين صفحه‌گردى مرکب از شش قطاع شفاف به ترتيب به رنگ‌هاى قرمز -سبز - آبى قرار داشت و با سرعت معينى مى‌چرخيد. هر يک از قطاع‌ها فقط نورى به رنگ آبى - سبز - قرمز عبور داد. سرعت دوران زاويه‌اى صفحه‌گرد در حدى تنظيم شده بود که حوزه کادر تصوير در طول مدت يکى از قطاع‌ها از جلوى عدسى دوربين به‌طور کامل گردش (مرور) کند. چون در هر ثانيه حوزه تصوير ۴۰ بار مى‌گشت، زمان مرور هر حوزه تصوير ۱۲۰/۱ ثانيه و فرکانس مرور قائم ۱۲۰ هرتز بود. يعنى در هر ثانيه ۱۲۰ تصوير به سه رنگ مختلف به دوربين مى‌رسيد.

در سوى ديگر دستگاه گيرنده مقابل صفحه لامپ تصوير گيرنده صفحه گرد دوربين فرستنده مى‌چرخيد. اين سيستم داراى نقايصى بود. نقص عمده آن مکانيکى بودن بخشى از آن با دستگاه‌هاى گيرنده معمولى سازگار و مطابق بود. در سال ۱۹۴۵ مؤسسه (C.B.S) تغييرات کمى به اين سيستم داد. اين سيستم جديد شامل ۵۲۵ خط بود و هر حوزه تصوير در ۱۴۴/۱ ثانيه برابر با ۲۴ تصوير رنگى در ثانيه تشکيل مى‌شد. اما اين سيستم خالى از عيب و نقص نبود. نخست اينکه صفحه فيلترگردان دستگاه گيرنده ايجاد صدا مى‌کرد. نقص مهم ديگر سيستم اين بود که با دستگاه‌هاى گيرنده معمولى سازگار و منطبق نبود. تلويزيون رنگى از هنگامى رواج پيدا کرد که به‌جاى صفحه فيلترهاى گردان سيستم لامپ‌هاى سه‌گانه گيرنده (Nitron3) رنگ جايگزين آن شد و در سال‌هاى بعد سيستم تلويزيون مکانيکى رنگى منسوخ شد.

۱۹۴۱ م. ساخت رايانه چندمنظوره قابل برنامه‌ريزى در آلمان

در سال ۱۹۴۱ کم‌کم راه براى ساخت رايانه چند منظوره فراهم شده بود. در آلمان مهندس کنراد زيوس (Konrad Zuse) در سال ۱۹۳۹ از طرف انستيتو تحقيقات فضائى آلمان مأموريت يافت تا يک ماشين محاسب بزرگ و پرتوان طراحى کند. وى با کمک هلموت شرير (Helmut Schreyer) در ۱۹۴۱ رايانه الکترومکانيکى 'Z3' را که براساس سيستم دودوئى کار مى‌کرد، عرضه کرد. زيوس در مارس ۱۹۴۵ از برلين فرار کرد و نمونه اصلى اين ماشين محاسب پُرتوان در جنگ دوم جهانى از بين رفت. برنامه اين رايانه از طريق فيلم پانچ وارد رايانه مى‌شد.

۱۹۴۲ م. رادار - اطلاع‌رسانى هشدار دهنده

رادار (Radar) دستگاهى است که براى تشخيص مکان اشياء با هدف‌هاى دور به‌کار برده مى‌شود. رادار شامل يک فرستنده و يک گيرنده موج است که در يک محدوده امواجى را که به آن ميکروويو (Microwaves) مى‌گويند به‌طرف شيئى فرستاده مى‌شود. اين موج پس از برخورد به شيئى منعکس مى‌گردد. آنتن گيرنده انرژى برگشتى را که از هدف جمع‌آورى کرده گرفته و پس از تشخيص اين اطلاعات را برروى صفحه خطوط و درجات مخصوص جهت دريافت فاصله، مکان، و سرعت شيئى را منعکس مى‌کند اين امواج توسط مکتشفين و دانشمندانى چون هانريش هرتس (Heinrich Hertz) کارل.اف. براون (Karl-F. Braun) کريستيان هالزماير (Christian Hulsmeyer) از آلمان و گوگليلمو مارکنى (Gugliemo Marcim) از ايتاليا و لي.دي.فارست (Lee. De. Forest) از ايالات‌متحده آمريکا کشف و زمينه‌ها را براى اختراع رادار آماده کردند. رابرت واتسون.وات (Robert Watson. Watt) از اسکاتلند پروانه ثبت يک سيستم رادار را در سال ۱۹۳۵ دريافت کرد. دانشمندان انگليسى و آمريکائى با يکديگر روى پروژه رادار براى کاربردهاى ارتش کار کردند و نتيجه آن در جنگ جهانى دوم هويدا شد. رادار براى تشخيص هواپيماهاى دشمن که از فاصله‌هاى بسيار دور مى‌آمدند به‌کار رفت، و نقش مهمى را در سرنوشت جنگ و هوانوردى انگلستان بازى کرد. رادار در آن زمان با فرکانسى در حدود MHZ ۶۰ کار مى‌کرد. نام رادار کوتاه شده اين عبارت است. Radio Detection and Ranging