ز عشقت بی‌قرارم با که گویم

ز عشقت بی‌قرارم با که گویم		ز هجرت خوار و زارم با که گویم
نمی‌پرسی ز احوالم که چونی		پریشان روزگارم با که گویم
همی خواهم که بفرستم سلامی		چو یک محرم ندارم با که گویم
تماشا حیف باشد بی رخ دوست		که جانان نبود و گزار بینم
بروی گل توان دیدن چمن را		چو گل نبود چه بینم ؟ خار بینم
روای رضوان تو دانی و بهشتت		مرا بگذار تا دیدار بینم
فرو گویم به چشمت قصه‌ی خویش		اگر آن مست را هشیار بینم
چنین کافتاد خسرو در ره عشق		ره بیرون شدن دشوار بینم
ز گلزارت گنه کارم به بویی		مکش چون نه بدیدم نه چشیدم
خلاص من بجویید ای رفیقان		که من در قید مهر او اسیرم