نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم

نظر چو بر لب و دندان یار خویش کنم		طویله‌ی گهر اندر کنار خویش کنم
مرا ز خاک درش شرمسار باید بود		اگر نظر به تن خاکسار خویش کنم
حساب من چه کند یار؟ آن چنان بهتر		که او شمار خود و من شمار خویش کنم
رقیب اگر چه بر آن در ملازمست ولی		سگ استخوان خورد و من شکار خویش کنم
چو نیست جای ملامت، بهل، که مدعیان		فغان کنند و من آهسته کار خویش کنم
گرم نهی چو کله تیغ تیز بر تارک		گمان مبر تو که: من ترک یار خویش کنم
مرا ز دوست خویش اعتماد آنم نیست		که پنجه با سر و دست نگار خویش کنم
چو اوحدی سخن از لعل آن صنم راند		هزار دامن گوهر نثار خویش کنم