از یک قصیده

تو آن شهریاری که از آستینت		کشد بر سر خویش خورشید معجر
چو از خون گردان و از گرد میدان		شود دشت دریا شود بحر چون بر
فلک گردد از نوک رمحت مشبک		زمین گردد از نعل رخشت مجدر