سقوط سالمندان

شایع‌ترین حادثه دوران سالمندی، سقوط به زمین یا افتادن است. این حادثه با افزایش سن، افزایش می‌یابد. به طور مثال، ۲۵ تا ۴۷ درصد سالمندانی كه در اجتماع زندگی می‌كنند، حداقل سالی یك بار زمین خوردن را تجربه‌كرده‌اند. البته در سالمندان مقیم آسایشگاه‌ها آمار بیشتر از این است. همان‌طور كه گفتم، با افزایش سن این شیوع زیادتر می‌شود. به طور مثال، در سن بالای ۶۵ سال ۳۰ درصد و بالای ۸۰ سال ۵۰ درصد افراد زمین‌خوردن را تجربه می‌كنند. چون زمین خوردن می‌تواند باعث جراحات بافت نرم، شكستگی‌های متعدد به ویژه شكستگی گردن استخوان ران، مچ دست و دردهای دیگر چون سوختگی، بستری شدن و به وجودآمدن زخم بستر شود. جالب است بدانید كه ۷۰ درصد پذیرش سالمندان بالای ۷۵ سال در بخش اورژانس به علت زمین خوردن است. صدمات و جراحات ناشی از افتادن و هزینه‌های بیمارستانی آن، در كشورهای توسعه یافته تا ۶ درصد از كل هزینه‌های پزشكی را به خود اختصاص می‌دهد. در ایران سیستم آمارگیری برای این موضوع نداریم اما در آمریكا هزینه‌های مربوط به زمین خوردن سالمندان در سال ۱۹۹۴ حدود ۲۰ میلیارد دلار و در سال ۲۰۰۲ به ۳۲ میلیارد دلار رسیده است. عوامل خطر زمین خوردن را به گروه داخلی و خارجی یا محیطی تقسیم می‌كنیم. باید تذكر دهیم كه عوامل خارجی كه به محیط زندگی و شرایط سالمند در آن محیط وابسته است، ۵۵ درصد و عوامل داخلی تنها ۳۰ درصد است پس شما می‌توانید با كم كردن آن ۵۵ درصد، خطر افتادن را كاهش دهید.
ـ عوامل خطر خارجی: سطوح ناصاف، بند و طناب یا هر نوع وسیله‌ای كه عامل گیركردن باشد یا وسایل و ابزار پراكنده در گوشه و كنار محل زندگی سالمند مثل مبلمان و میز و صندلی، نور بد و روشنایی ناكافی در محیط، قالیچه‌های سرخورنده (به خصوص روی سطوح سرامیك و سنگ)، استفاده ازدمپایی یا كفش نامناسب و نورپردازی منزل به صورت سایه روشن كه باید این نكات ساده را در نظر گرفت. عوامل خطر داخلی نیز عبارتند از: مشكلات بینایی، عصبی، قلبی، سقوط فشارخون، داروها، مشكلات مفصلی و اسكلتی عضلانی، مشكلات روانی متابولیكی و استفاده از داروهایی كه این خطر را زیاد می‌كند مثل خواب‌آورها، آرام‌بخش‌ها، ضد‌افسردگی‌ها یا داروهای پایین‌آورنده قند خون، ضد‌التهاب و مسكن، آنتی‌هیستامین‌ها و در نهایت داروهای روان‌گردان. توصیه من این است كه:
ـ محیط زندگی سالمند را طوری طراحی كنید كه نكات گفته شده و پیشنهادی لحاظ شود.
ـ داروهای غیر ضروری بیمار باید كاهش یابد.
ـ وضعیت بینایی او را بررسی كنید، افت فشارخون، مشكلات عصبی، حافظه و شناخت، مشكلات پا و حفظ تعادل‌ او نیز باید بررسی شود.
ـ او را به فعالیت فیزیكی متناسب سن‌اش تشویق كنید.
ـ رژیم غذایی مناسب او را در نظر بگیرید.
ـ پیشگیری از حوادث را به او آموزش بدهید.

منبع : روزنامه سلامت