چشیدن طعم وقت‌

می‌خواهم از آفتابی بنویسم که به شوق بوسیدن بارگاهتان طلوع می‌کند، اما نمی‌شود، می‌خواهم از خاکی بنویسم که فخر می‌فروشد به میزبانی‌تان اما نمی‌شود، می‌خواهم از نگاه‌هایی بنویسم که هر روز سمت‌تان می‌چرخد اما نمی‌شود، می‌خواهم از پنجره‌ای بنویسم که فولاد است، اما دلش آب می‌شود، از گرمی نفس‌هایی که شما را می‌طلبند، اما نمی‌شود، می‌خواهم بنویسم، اما نمی‌شود، یک چیزی کم است، جایش خالی است و پر نمی‌شود.
اصلا مگر می‌شود به شما فکر کرد و نوشت، به حریم حرمی که وصل می‌کند آدم را به آبی آسمان، کوچک می‌کند آدم را و گم می‌کند در بیکرانگی‌اش، انگار که تمام دنیا خلاصه شده باشد در بین آن دیوارهایی که پناه می‌دهند آدم را.
«کسی دست خالی از اینجا برنمی‌گرده» این را همه می‌گویند، همه گفته‌اند و خادمان‌تان، سال‌هاست که نگاه‌شان دوخته می‌شود به خالی دست‌هایی که تا سمت شما می‌چرخند، پر می‌شوند از کرامت و رحمتی که می‌بارد ، کدام نگاه سمت شما چرخیده و بی‌جواب مانده، کدام دست سمت شما دراز شده و خالی برگشته.
عظمت شما را کدام کلمه می‌تواند توصیف کند، روایت کند داستانتان را و نشان دهد برکت شما را، شما که آفتاب دنیای ما هستید.
میزبان دل‌های شکسته‌اید و رواکننده حاجت‌های بر زبان نیامده، بیخود نیست که آفتاب از شرق طلوع می‌کند تا سلامگوی شما باشد و وقت در حریم شما طعم پیدا می‌کند، لذت‌بخش می‌شود بودن و آرام می‌گیرد پرنده‌ای که بی‌تابی را بال زده‌است تا رسیده‌است به سایه‌سار امن بارگاه شما.
چه لذتی دارد فکر کردن به وجودی که شفاعت‌کننده است ، ضامن است و کوچه‌های توس هنوز هم خاطره گام‌هایش را مرور می‌کنند تا باور کنند کسی که اینجا خوابیده، در این خاک آرمیده، علی بن موسی‌الرضاست.
چه سعادتی دارند این کلمات که پشت سر هم ردیف می‌شوند، تا دریای رحمتی را توصیف کنند که موج می‌زند، که وسوسه می‌کند همه را تا خود را به زلالی‌اش بسپارند و ملکوتی شوند دل‌تنگی‌های کلمات را گاهی می‌شود شنید ، می‌شود حس کرد، می‌شود نوشت یا گریست، دل‌تنگی کلماتی که کم می‌آورند، برای وصف کسی که پناهگاه است، که مأمن است، که ایمن‌کننده است که آسمانی است.
که رحمت است و توسل را معنی می‌کند، بودن را رقم می‌زند برای همه آنهایی که این روزها دلشان تنگ شده، برای نشستن درسایه‌سار حرمش.

منبع : روزنامه جام‌جم