تبلیغات از طریق ‌SMS

فرض کنید دو ساعت از نیمه‌شب گذشته و شما پس از مدتی غلتیدن به خواب رفته‌اید؛ به یکباره صدای <‌> SMS از خواب شیرین شبانگاهی بیدارتان می‌کند.
محتوای این ‌ SMS برنامه یکی از کاندیداهای مجلس هشتم است. در این پیام هدف این کاندیدا از راهیابی به مجلس، تلا‌ش برای ایجاد آرامش و آسایش شما عنوان شده است.
آیا شما به این کاندیدای مجلس رای خواهید داد؟ پس از پاسخ به این سوال نیز یادتان باشد که بعد از دریافت هر پیام تبلیغاتی <‌> inbox خود را خالی کنید تا جا برای <‌ SMS>های نامزدهای دیگر هم باقی بماند.
گویا در حالی که هنوز گاهی <‌ SMS>های مردم ساعت‌ها در زمین و هوا می‌ماند تا شاید اگر بخت با فرستنده پیام یار باشد به دست‌گیرنده برسد، قرار است تبلیغات انتخاباتی نامزدها از طریق <‌> SMS انجام شود. هفته گذشته که خبر محدودیت‌های تازه تبلیغاتی از سوی <علی اصغر کاراندیش>، مدیر کل دفتر انتخابات وزارت کشور، اعلا‌م و چسباندن عکس، پوستر و بنر تبلیغاتی حتی در ستادهای انتخاباتی نامزدها ممنوع شد، بسیاری از فعالا‌ن سیاسی به این موضوع واکنش نشان دادند.
اما مدیر کل دفتر انتخابات وزارت کشور درباره اینکه نامزدها چگونه باید تبلیغ کنند، اینترنت و ‌ SMS را به عنوان راه‌های تبلیغات معرفی کرد. گویا وی هنگام بیان این مطلب به این نکته توجه نداشته که کاربران محترم اینترنت در ایران برای <بالا‌ آمدن> یک صفحه معمولی <وب> باید مدت نه‌چندان کوتاهی دندان روی جگر بگذارند و صبر کنند. در کشور ما هر زمانی که از مشکلا‌ت سیاسی، اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی و ... انتقاد می‌شود، در پاسخ همه نقایص را به گردن سیستم می‌اندازند و مثلا‌ می‌گویند ساختار اقتصادی ما مشکل دارد، ساختار فرهنگی ما ناقص است.
اما حتی وقتی که مسوولا‌ن درصدد حل مشکلا‌ت ساختاری یاد شده بر می‌آیند، بدون اینکه مقدمات آن فراهم شود طرحی را اجرا می‌کنند که نه‌تنها از مشکلا‌ت نمی‌کاهد بلکه دردی می‌شود بر دردهای گذشته. آیا مسوولا‌ن و متولیان تصویب و اجرای طرح جدید مربوط به تبلیغات کاندیداها به این نکته توجه داشته‌اند که بستر مناسب برای پیشنهادهایی که مردم می‌دهند، فراهم آمده است؟ آیا اینترنتی که دارای مشکلا‌ت بسیاری از جمله سرعت کم و فیلترینگ برخی سایت‌هاست و پیام کوتاه‌های مشکل‌دارتر، می‌تواند جای پوستر و عکس را بگیرد؟ آیا از گذشته تاکنون بهترین معرف اشخاص، سیما و چهره آنها نبوده است؟
از همه اینها گذشته نگاهی به میزان نفوذ اینترنت در کشور و دسترسی همه مردم به تلفن همراه نشان می‌دهد که اطلا‌ع‌رسانی، آن هم برای واقعه مهمی مانند انتخاباتی که بر سرنوشت کشور تاثیر فراوانی دارد از طریق این ابزار به هیچ‌عنوان مناسب نیست.
آیا مسوولا‌ن پایتخت‌نشین برای اجرای این قانون تنها به کلا‌نشهر تهران توجه کرده‌اند یا اینکه گمان می‌کنند در همه شهرستان‌ها و روستاها مردم به آسانی به اینترنت دسترسی دارند؟ مگر قرار نبود رهاورد سفرهای استانی شناسایی کمبودهای موجود در تمام مناطق کشور باشد؟
آیا نقصان شبکه اینترنت و تلفن همراه در روستاها از چشم دولتمردان دور مانده است.

منبع : روزنامه کارگزاران