حدیث خلیل ا... (ع)

ای ابراهیم!
هنگامی كه تو آن چه را داشتی برای مهمانانت، فرزندت را برای قربانی، خودت را در آتش و قلبت را برای خدای رحمان قرار دادی، ما تو را دوست و خلیل خود برگزیدیم.
ای ابراهیم!...
من خدای بخشنده مهربان هستم. گناه بندگان به من ضرری نمی رساند همان گونه كه طاعت آن ها به من نفعی نمی رساند.
من بندگانم را به خاطر تشفی خاطرم به بلا دچار نمی كنم
كافرانی هستند كه بلا و عذاب را از آن ها می گردانم و برمی دارم به سبب ذریه مؤمنی كه در صلب آن هاست.
عذابی كه من به بندگان گناهكار می دهم، از آن چه تو برای گناهكاران نفرین كنی سخت تر و بزرگ تر است. عذاب من شایسته جلال و كبریای من است
اگر بندگانم توبه كنند و بازگردند توبه آن ها را می پذیرم و گناهشان را می آمرزم و عیوبشان را می پوشانم...
بین من و بندگانم رابطه دوستی برقرار ساز، كه من از تو به آن ها مهربان ترم.
من خدای جبار، حلیم، علام و حكیمم.
بندگانم رابه علم خود تدبیر می كنم و قضاء و قدر خود را در بینشان جاری می گردانم.
بندگان گنهكار مرا نفرین مكن كه اگر می خواستم، خود، آن ها را نمی آفریدم
عاقل به زمان خویش بصیر است و جایگاه خود را می شناسد...
عاقل كلامش به اندازه عملش است.
عاقل كلامش در غیر آن چیزی كه به او كمكی حقیقی برساند اندك است.
من صدای دادخواهی مظلوم را رد نمی كنم اگرچه كافر باشد.
ابراهیم پرسید خدایا جزای كسی كه از خشیت تو می گرید چیست؟ خداوند فرمود: درود و رضوانم برای اوست.
ابراهیم پرسید جزای كسی كه بر اندوه ها به خاطر رضای تو صبر می كند چیست؟ خداوند فرمود: جامه ای از ایمان به او می پوشانم كه بهشت را با او به دست می آورد و از دوزخ ایمن می شود.

منبع : روزنامه ایران